Ah dostlar, bu güzel köşede biz bize hoş sohbetler ederiz diye umarken, maalesef Suriye’de şehit edilen vatan evlatlarımızın, ana kuzularımızın acısına dayanamayan yüreğim ağlamaktan, bu sayfalara oturup yazacak başka bir şey bulamadı. Ne diyeyim sözün bittiği yerdeyim…

Vicdanı, merhameti olan, bir canın, bir evladın ne demek olduğunu bilen her insanın yüreği yanar, ciğeri parçalanır böyle bir habere ki, evladının acı haberini alan bir anne nasıl dayansın, nasıl katlansın? Sen dokuz ay karnında taşı, yetiştir, “vatana millete hayırlı olacak benim aslan oğlum!” diyerek büyüt; “Hayırlı bir geleceği olsun, bir işe girsin, bir de mürüvvetini göreyim başka bir şey İstemem” diye dualar et, hevesle bekle, hele bir de şu askerlikte çıksın aradan diyerek biricik, daha körpecik fidan oğlunu vatan için gururla ama yüreğinde endişe, gözlerinde yaşlarla askere yolla… Sonra…

İşte sonra uykularını haram eden, endişelerinin baş sebebi olan, duymak istemediği o acı haberi alır bu anne…

Bir ocak sönerken, bir ateş düşer yüreklere… Ahh o annelere ki; o babalara, o kardeşlere Allah’ım dayanma gücü versin,  çok çok sabırlar versin. Daha kendileri yeni yeni filizlenip yeşerecekken toprağa verilen evlatlarımıza, tüm şehitlerimize Allah’tan rahmet, kederli ailelerine başsağlığı diliyorum. Mekanları cennet olsun…

İşte böyle! Daha fazla söyleyecek bir şey bulamayacak kadar acılı, yaralı yüreğim. Allah’ım hiçbir anneyi hiçbir aileyi evladının acısıyla sınamasın; vatanımız, milletimiz, Askerimiz, Mehmetçiklerimiz, polisimiz, vatanımızı koruyan tüm güvenlik görevlilerimiz Allah’a emanet olsunlar. Bütün dualarımla yürekten “Amin” diyorum…

Haftaya görüşmek üzere sizler de Allah’a emanet olun sevgili dostlarım…